Matija Zmajević pomorstvom je počeo da se bavi vrlo rano, tako da je već sa osamnaest godina bio zapovjednik broda. Sticajem okolnosti, radi učestvovanja u zavjeri koja je rezultirala ubistvom Vicka Bujovića 1709. godine, Matija je morao da napusti Perast.
Prvo je otišao u Tursku, kod svog prijatelja grofa Petra Tolstoja, u to vrijeme ruskog diplomate u Carigradu. Prijateljstvo Matije i ruskog kneza datira iz 1698. godine, kada su ruski boljari bili u Perastu u okviru svoje obuke iz oblasti pomorstva.
Knez Tolstoj ga je preporučio tadašnjem ruskom caru Petru I Romanovom, poznatijem pod imenom Petar Veliki, kao iskusnog pomorca i nekoga ko bi mogao biti od velike koristi ruskoj floti. Petar Veliki, inače veliki zaljubljenik u pomorstvo, 1712. godine je primio Matiju u službu.
Bitka kod Ganguta u južnoj Finskoj protiv Šveđana bila je presudna za pomorsku karijeru Matije Zmajevića u Floti carske Rusije. Nakon ove bitke, Matija Zmajević je unaprijeđen u viši čin, a 1727. godine je dobio i čin admirala.
Poslije smrti Petra Velikog 1728. godine, Matija Zmajević je prošao kroz težak period u svom životu. Kao žrtva zavjere biva osuđen na smrt, ali je pomilovan i poslat na Kaspijsko jezero, da bi kasnije imenovan za guvernera Astrahanske gubernije, a na kraju za glavnokomandujućeg luke u Tavrovu na rijeci Don. Tamo je 1735. godine i umro, a sahranjen je u Moskvi.
Autor portreta (ulje na platnu) je nepoznat.